Τώρα που τελειώνει το καλοκαίρι όλοι μας ζούμε μία περίοδο ανασφάλειας και αβεβαιότητας, σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, με αφορμή τις όποιες συνέπειες σε θέματα υγείας από την ενδεχόμενη διάδοση του κορωνοιού.
Καλούμαστε να επιστρατεύσουμε τις εσωτερικές μας δυνάμεις εάν θέλουμε να δώσουμε ένα νέο νόημα στην ζωή μας.
Όλοι μας σιγά σιγά κουραζόμαστε ψυχολογικά με τον συνεχή “βομβαρδισμό” αρνητικών ειδήσεων και περιοριστικών μέτρων στην καθημερινότητά μας προς αποφυγή της μετάδοσης του covid-19.
Η συνεπακόλουθη ματαίωση στόχων και προσδοκιών μας, μάς οδηγεί στο να μην αναγνωρίζουμε πλέον τους ίδιους μας εαυτούς με τις επιλογές που καλούμαστε να κάνουμε. Σαν συνεπακόλουθο είναι η συνεχής αύξηση του συναισθήματος του φόβου για το άγνωστο που έρχεται, καθώς και του άγχους και της θλίψης καθ’ ότι οι εσωτερικές μας ανάγκες δεν καλύπτονται.
Η αίσθηση της ακινητοποίησης των ημερών, δεν έχει να κάνει μόνο με τα εξωτερικά γεγονότα, αλλά με τα νοητικά σχήματα με τα οποία τα κοιτάμε και τα επεξεργαζόμαστε. Το άγνωστο μάς φοβίζει.
Αυτό συμβαίνει γιατί ο καθένας μας βλέπει την πραγματικότητα μέσα από μηχανισμούς αναγνώρισής της που προέρχονται από την οικογενειακή του παράδοση, από το κοινωνικό -πολιτισμικό πλαίσιο στο οποίο ζει και διαμορφώνει απόψεις καθώς και από τις εμπειρίες της ζωής του.
Είναι συχνό φαινόμενο να κάνει κανείς κάποια λάθη στους συνειρμούς του και που επηρεάζουν τις όποιες αποφάσεις του. Αυτά είναι:
1. Λόγω των αντίξοων εξωτερικών συνθηκών (covid-19) ακινητοποιείται και δεν πετυχαίνει τους στόχους του.
2. Η πραγματικότητα στην οποία ζει δεν πρόκειται σύντομα να βελτιωθεί οπότε τα χειρότερα έπονται.
3. Δεν τον εμποδίζουν οι όποιοι περιορισμοί καθ’ ότι έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό του και έχει την πεποίθηση ότι όποιο στόχο βάζει πάντα τον πετυχαίνει. Ο κίνδυνος σ’ αυτήν την περίπτωση είναι εάν δεν πάνε καλά τα πράγματα λόγω υποτίμησης της πραγματικότητας, να υπάρξει πλήρης ψυχολογική κατάρρευση, διότι βάλλεται η αυτοπεποίθησή του.
4. Η ανάπτυξη μίας έντονης ψυχαναγκαστικής λογικής ώστε να έχει την πεποίθηση του πλήρους ελέγχου της πραγματικότητας, προλαμβάνοντας τα απρόοπτα. Τότε είναι δέσμιος ενός συνεχούς φόβου και βλέπει παντού τον κίνδυνο με ότι αυτό σημαίνει για την κοινωνική του ζωή.
Όταν είμαστε εγκλωβισμένοι σε νοητικά σχήματα έχουμε αχρηστέψει τη διαίσθησή μας και τότε έρχονται οι διάφορες ενοχλήσεις που μας κινητοποιούν για να την ενεργοποιήσουμε.
Τα όποια σωματικά συμπτώματα που μπορεί να βιώσουμε, λειτουργούν ως προειδοποίηση για να αφυπνιστούμε καθότι δεν αντέχει ο οργανισμός μας άλλη κακοποίηση με τον τρόπο που λειτουργούμε μέχρι εκείνη την στιγμή.
Επειδή η ζωή μάς ανήκει, οι όποιες ενοχλήσεις μάς προκύπτουν, λειτουργούν συχνά σαν φωνή διαμαρτυρίας, για τα δικαιώματα που έχουμε ως ένα δημιουργικό και ικανό άτομο, αλλά που δεν τολμούμε να αναδείξουμε.
Στο χέρι του καθενός μας είναι να μετατρέψουμε τον κίνδυνο σε ευκαιρία αλλάζοντας τον τρόπο επεξεργασίας των όποιων ερεθισμάτων δεχόμαστε, λαμβάνοντας τις πλέον λειτουργικές αποφάσεις για μία ευχάριστα ισορροπημένη ζωή.
Σπύρος Μεταξάς Ψυχίατρος – Ψυχοθεραπευτής